Ruim vijf jaar geleden kwam Livia in het gezin van moeder Renata en dochter Tamilia. Livia was toen acht jaar oud, Tamilia negen. Dat zorgde voor de nodige uitdagingen voor alle drie.
“Ik weet nog dat mijn moeder me vroeg of ik het leuk zou vinden als er iemand bij zou komen in huis”, vertelt Tamilia op de bank in de huiskamer. “Ik ben enig kind dus het idee om een broertje of zusje te krijgen vond ik wel leuk. Maar ook spannend.” Toen de komst van Livia werd aangekondigd groeide het enthousiasme. “Ik wist haar naam al en weet nog dat ik dat op een briefje had geschreven. Op de dag dat ze kwam moest ik naar school. Ik weet nog dat ik haar in de auto voorbij zag rijden.” Op school vertelde Tamilia de juf dat ze haar nieuwe zusje gezien had. Of ze niet thuis wilde blijven die middag? “Maar ik bleef op school. Toen ik thuiskwam stond ze daar en dacht ik: oh my god, dit is hoe ze eruit ziet!”
Voordat Livia in Purmerend arriveerde, woonde ze bij verschillende tijdelijke pleeggezinnen. Het doel was dan ook om een permanente plek voor haar te vinden. “Ik wist dat het deze keer voor langere tijd was”, vertelt Livia. “Ik weet niet precies meer wat ik toen dacht, maar ik vond het heel spannend. Vooral omdat je niet weet wat voor mensen het zijn.” Elke keer als Livia een nieuwe tijdelijk plek kreeg, moest ze wennen aan de situatie. “Ik vond het weggaan ook altijd wel moeilijk. Soms was ik daar net gewend en werd ik weer weggetrokken, terwijl ik graag op een plaats wilde blijven. Daarom vind ik het heel fijn dat ik al vijf jaar hier ben.”
Beestenboel
Tamilia herinnert zich de eerste dagen nog goed. “Ik ben bij haar blijven slapen, want ze vond het eng. Dan maakte ze me al om 7.00 uur wakker en daar was ik niet blij mee. Het was veel te vroeg. Ik was een uitslaper. Dan vroeg ze; Tamilia ik ben al wakker, wat moet ik doen. Me laten slapen, dacht ik dan. Maar dan gingen we beneden zitten en wat tv kijken.” Om te wennen aan de nieuwe situatie werd er The Voice Of Holland gekeken. “Ik weet nog dat we naar de Vomar moesten om bakken ijs te halen”, aldus Livia. “Ja, de hele familie kwam langs, echt een beestenboel”, voegt Tamilia toe. Ja, dat was wel gezellig, beamen beiden.
Het bleek niet zo makkelijk om te leeftijdsgenoten bij elkaar in huis te zetten. Er waren dan ook al snel ruzies. “In het begin, lang geleden, toen vochten we wel vaak”, aldus Livia. “Maar nu doen we dat niet meer. Zussen mogen niet vechten. Al wil ik het soms wel.” Tamilia bevestigt dat ze dat niet meer doen. “We keken vroeger altijd televisie voordat we naar school gingen. Ik was een keer al beneden tv aan het kijken en ondertussen aan het aankleden en zij wilde dat ook. Toen pakte ze de afstandsbediening af en werd ze boos. Ze sloeg me keihard. Mijn moeder hoorde dat ook. Sindsdien mogen we geen televisie meer kijken voor schooltijd. Dat was onze eerste echte ruzie. Ergens vind ik het nog wel lullig dat we nog steeds geen tv mogen kijken voor school, eigenlijk.”
Bergafwaarts
Is het dan een kwestie van testen? Ja, zegt Tamilia. “Kijken hoe de ander erop reageert. Dat deden we wel in het begin.” Het was volgens Livia wel heel erg wennen. “Soms sloeg ik haar en dan zeiden we daarna, nee, dat moeten we niet doen.” “En dan moest ik naar boven, he!”, voegt Tamilia toe. “Als het zo is om een zusje te hebben, dan hoeft het niet meer, dacht ik dan. Ik deed niets en ik moest naar boven!” Daarna ging het volgens de twee bergafwaarts. “We hebben zo vaak ruzie gehad”, zegt Tamilia. “Er werd met eten gegooid. Dat zie je nog steeds een beetje op de muur. Spullen van het balkon gooien, slaan, uitschelden, gemene dingen zeggen. Die ruzie op de bank was niets.”
Zo’n twee jaar geleden sloeg het om, denken beiden. “Ik word ouder, zij wordt ouder. We leren steeds beter wat wel en niet kan”, aldus Tamilia. “Daar hebben we ook gesprekken over gehad. Mijn moeder zei toen: ‘jullie doen elkaar pijn en dat moet je niet doen. Je moet elkaar zien al zusjes en niet als staatsvijanden.’ Vanaf dat momenten zijn we er bovenop gekomen en is het goed gegaan. Gister hadden we nog een discussie ergens over, maar dan loopt het niet uit de hand.” Het hoort er volgens Livia ook een beetje bij. “Daarom maken we het daarna ook wel weer goed.”
Delen
Op de vraag wat het moeilijkst was aan de nieuwe situatie, inmiddels vijf jaar geleden, antwoord moeder vanuit de keuken: delen! De twee zijn het daarmee eens. “Ja, dat was voor mij wel wennen”, zegt Tamilia. “Ik dacht: dit is mijn moeder, ga jij maar ergens anders knuffels zoeken. Ik werd daar wel boos om. Ik wilde haar knuffels. Dan gingen zij klef doen en dacht ik, laat maar zitten.” Dat is nu wel minder, voegt ze eraan toe. “Ik deed ook altijd mijn moeders haar en opeens ging Livia dat ook doen.” Livia beaamt dat delen wel lastig kan zijn, maar dat ze daar al wel redelijk aan gewend was. “Vooral wat betreft eten vind ik het lastig. Soms zou ik iets wel kunnen delen, maar doe het niet.”
Inmiddels zijn beiden vijftien jaar oud en gaan ze naar verschillende scholen. Ze bespreken dan ook volop wat er op school gebeurt. “Ik zit op een school met veel jongens, maar er gebeuren wel dingen die ik dan graag aan haar wil laten zien of vertellen omdat het dan echt iets voor haar is”, aldus Tamilia. Zijn ze wat dat betreft meer vriendinnen of zussen? Volgens Livia verschilt het. “De ene dag zijn we meer vrienden en de andere dan meer zussen.” Denken ze dat ze elkaar blijven spreken, ook als ze ouder zijn? Tamilia denkt van wel. “Tenzij er echt iets zou gebeuren waardoor ik haar niet meer wil zien. Dan neem ik afscheid.” Livia: “En anders ga ik ze zoeken via All You Need is Love.”
Geschreven voor Binding, een uitgave van Spirit Jeugdhulp over pleegzorg. Het hele blad is hier te lezen.